Ze względu na temperament oraz budowę odróżnia się konie gorącokrwiste i zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką budowę i są zwinne i prędkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego będzie koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, ale mają również delikatniejszą sierść, poprawnie sprawdzają się w gorącym klimacie. Są to konie niezwykle błyskotliwe. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, odważnie mniej ruchliwe. Są także o wiele silniejsze i masywniejsze niż konie gorącokrwiste.
Są duże. Te konie wykorzystane są do cięższych prac agrarnych czy transportowych. Nie są szybkie i nie muszą być – pracują w większości wypadków w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, iż nieraz przypominają kuce, mają wiele cech tych krępych koni – do jazdy na nich warto posiadać koszulki jeździeckie. Typowym koniem zimnokrwistym jest ciężki i wytrzymały perszeron. Uważa się, iż konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, inaczej zwierząt, które przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym tęgą sierść. Co przyciągające, w średniowieczu to oczywiście te ciężkie, choć nieduże konie były wierzchowcami rycerzy i stawały z nimi do boju.
Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, w jaki sposób te gorącokrwiste, jednak za to lepiej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, jakkolwiek za to pociągnie za sobą wóz. Są także konie srokate, innymi słowy takie, które mają ogromne oraz nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są znaczące płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w baśniach i powieściach są kobyły kare. Czyli po prostu są czarne, od ogona po grzywę.